POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI

Praca przez ciało jest niezwykle pomocna w osadzeniu poczucia własnej wartości w sobie, osłabiając zorientowanie na innych, na ich ocenę, ich zdanie o nas. Poprzez ćwiczenia lowenowskie będziemy odzyskiwać poczucie bycia ugruntowanym oraz wyrażać wiele uczuć i historii, które wpływają na postrzeganie tego „kim się czuję”. Praca przez ciało pomoże nam również zwiększyć poziom żywotności, odetchnąć głębiej, rozładować nadmiar uczuć i wyciszyć się.  

Zajęcia przez ciało często bywają intensywne emocjonalnie, część osób przeżywa silne uczucia związane ze swoją przeszłością oraz z obecnymi relacjami. Często przynosi to ulgę i wgląd w siebie.

• Złość ma fatalną renomę, a jest ważnym uczuciem. Często bywa skierowana przeciwko sobie, uderzając w samoocenę – poprzez krytykę siebie, atakowanie swoich działań, a czasem nawet atakowanie swoich sukcesów i osiągnięć. To tak jakby mieć psa obronnego w domu, który terroryzuje swoich mieszkańców zamiast ich chronić. 

Będzie to duży temat w naszych zajęciach. W zdrowej formie złość pomaga chronić swoje granice, być asertywnym, chronić siebie i bliskich. Daje też impuls do działania kiedy nasze potrzeby są niespełnione – zrób coś, zadziałaj, zawalcz! Pomoże pomóc nam więc pokazać sobie i innym, że jesteśmy ważni.

Lęk ten przeżywamy jako „zagrożenie z zewnątrz”, lecz jest on bardzo związany z procesami wewnątrz nas. Aby go zmniejszyć będziemy pracować z nad paroma aspektami w kolejnych zajęciach:

• Nad skłonnością do krytyki siebie
• Nad możliwością ochrony siebie, reagowania na krytykę – pomoże w tym dostęp do swojej złości
• Nad uznaniem swoich zasobów i ograniczeń, aby wskazanie ich nie urażało nas tak bardzo
• Nad widzeniem siebie czarno-biało, przez co krytyka jest zagrożeniem beznadziejnością (piszę o tym w kolejnej zakładce)

Nad skłonnością do krytyki siebie popracujemy w module WEWNĘTRZNY RODZIC. Taka część nas bywa różnie nazywana, tu użyję słów „krytyk” choć nie w pełni spełniają rolę. Z jedn

Praca będzie skupiona na tym, aby ta część nas była dla nas opoką, wspierała w próbowaniu dalej kiedy ponosimy porażkę, aby uznawała nasze ograniczenia i wspierała nas w staraniu się, a jednocześnie pozwalała cieszyć się z sukcesów, uwewnętrzniać je jako swoje.

W przeciwieństwie do traktowania zbyt trudnych zadań za normalne i uważania, że to my nie dorastamy do stawianej poprzeczki. A nasz błędy czy porażki traktując jako rozczarowanie sobą i uderzając w swoją samoocenę (jestem słaby, beznadziejny, nie poradzę sobie) – utrudniając dalsze starania osiągnięcia celu.

Aby zmniejszyć lęk przed krytyką, będziemy pracować również nad widzeniem „czarno-białym”, czyli np:

• To moja wina albo jej wina
• Moja praca została wykonana dobrze lub źle
• To powiedz mi, jestem dobry czy zły?

Każdy z nas posiada własny system oceny siebie. I to dobrze! Pomaga to utrzymać kurs zgodny z własnymi wartościami. Tylko czy kryteria które wobec siebie są oparte na realnych założeniach? Czy wspierają bycie taką osobą jak chcemy czy są raczej ZABYTKAMI Z PRZESZŁOŚCI, wartościami innych osób? W tej części zajmiemy się tym CO sprawia, że tracimy szacunek do siebie, a CO sprawia, że czujemy się zadowoleni z siebie. Jest to połączone z poprzednim akapitem, gdzie pracujemy nad tym JAK siebie traktujemy – kiedy spełniamy te kryteria lub nie.  

Jest to emocjonalna rana, oscyluje wokół pytań:

• „czy jestem wystarczający?”
• „czy jestem godny miłości / uwagi / czasu innych?
• „czy jak ktoś naprawdę mnie pozna to mnie przyjmie?”

Typowym rozwiązaniem takich dylematów jest przekonanie, że jeśli stanę się kimś lepszym, to wtedy będę wystarczający. Jednocześnie MOMENT TEN NIE NADCHODZI – jest to tylko obietnica. A my spędzamy wtedy życie na ciągłym staraniu się, ciągle nie dość.

Mając w sobie taką ranę, można ciągle obawiać się, że ktoś mnie odrzuci, że nie postarałem się wystarczająco.

Ogromną STRATĄ w tym procesie jest… utrata siebie. Na głębokim poziomie, aby sprostać wymaganiom, porzucamy swoje potrzeby, nasze uczucia są dla nas mniej ważne. To kim jestem, to co czuję, to kim się CZUJĘ jest mniej ważne niż to jak JESTEM WIDZIANY (przez siebie / innych).

Poświęcimy 3 spotkania na głębszy kontakt ze sobą w tej ranie, na próbę zrozumienia siebie i swojej przeszłości w tym aspekcie. Zauważymy też, że to jak siebie traktujemy może być podobne do tego jak nas traktowano kiedyś. A także podobne do tego jak traktują nas inni.

W części pracy przez ciało mogą to być intensywne uczuciowo zajęcia – może pokazać się w nas wiele ważnych uczuć.

O ranie narcystycznej można też posłuchać w nagraniu webinaru „Stres, nadmierne oczekiwania i krytyk wewnętrzny”: https://youtu.be/D6BPwoCHc9M?si=wInk48HLYRdutgoF

Otwieranie się na siebie i swoje uczucia nieuchronnie będzie otwierało uczucia do innych osób, również potrzebowanie innych ludzi. Jedni mają w sobie tak zwane „ufne oczekiwanie”, że druga osoba może dać nam coś dobrego, karmiącego w kontakcie z nami, inni na skutek wczesnych doświadczeń mogą widzieć kontakt z bliskimi jako coś raniącego, używającego czy manipulującego.

Poświęcimy część zajęć na ten aspekt siebie.