POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI

Praca przez ciało jest niezwykle pomocna w osadzeniu poczucia własnej wartości w sobie, osłabiając zorientowanie na innych, na ich ocenę, zdanie. Poprzez ćwiczenia lowenowskie będziemy odzyskiwać poczucie bycia w ciele, wyrażać wiele uczuć i historii, które wpływają na postrzeganie tego „kim się czuję”. Praca przez ciało pomoże nam również zwiększyć poziom żywotności, odetchnąć głębiej, rozładować nadmiar uczuć i wyciszyć się.  

Zajęcia przez ciało często bywają intensywnie emocjonalnie, część osób przeżywa silne uczucia związane ze swoją przeszłością oraz z obecnymi relacjami. Często przynosi to ulgę i wgląd w siebie.

Złość ma fatalną renomę, a jest ważnym uczuciem. Często bywa skierowana przeciwko sobie, uderzając w samoocenę – poprzez krytykę siebie, atakowanie swoich działań, a czasem nawet atakowanie swoich sukcesów i osiągnięć. To tak jakby mieć psa obronnego w domu, który terroryzuje swoich mieszkańców zamiast ich chronić. Będzie to duży temat w naszych zajęciach. W zdrowej formie złość pomaga chronić swoje granice, być asertywnym, chronić siebie i bliskich. Daje też impuls do działania kiedy nasze potrzeby są niespełnione – zrób coś, zadziałaj, zawalcz! Pomoże pomóc nam więc pokazać sobie i innym, że jesteśmy ważni.

Czyli WEWNĘTRZNY RODZIC. Taka część nas bywa różnie nazywana, tu użyję słów „krytyk” choć nie w pełni spełniają rolę. Z jednej strony to część która potrafi krzywdzić nas, deprecjonować nasze starania, wymagać ZBYT TRUDNYCH dla nas rzeczy i tłumaczyć, że są NORMALNE i to my po prostu nie dorastamy do stawianej poprzeczki. (warto to zdanie przeczytać parę razy).

Potrafi nie uwzględniać kontekstu, okoliczności – złe okoliczności to zawsze nasz błąd, porażka, rozczarowanie. Potrafi krytykować i zgniatać poczucie własnej wartości uniemożliwiając naukę z sytuacji – bo to „ja jestem zły”, a nie po prostu „popełniłem błąd”. To czego brakuje w takiej sytuacji to REALNEGO spojrzenia na siebie (np. robiąc coś pierwszy raz pewnie nie zrobię tego tak dobrze jak za dziesiątym razem – choć wiele osób wymaga od siebie takiej doskonałości i ocenia to jako normalne). Brakuje też w tym wsparcia dla siebie – kiedy „upadniemy/popełnimy błąd” potrzebowalibyśmy raczej wsparcia niż krytyki, aby móc PRÓBOWAĆ DALEJ (a nie da się nie robić błędów jeśli podejmujemy działania). A spełnienie trudnych celów bywa odbierane jako po prostu normalne – jakby nie można było się ucieszyć z siebie i być dumnym w takiej chwili – może być źle albo okej.

To tylko parę przykładów w jaki sposób może nas traktować „wewnętrzny rodzic”. Tak, jakbyśmy dużą część życia spędzali próbować wymagającego nauczyciela w naszej głowie.

Z drugiej strony ta część nas może być naszą opoką – WSPIERA kiedy chcemy się poddać, POMAGA osiągać długoterminowe cele, DBA, abyśmy postępowali zgodnie z własnymi wartościami. Pomaga odłożyć krótkoterminowe przyjemności, aby mieć WIĘCEJ DOBREGO później. Poświęcimy 2 spotkania na pracę i poznawanie tej części.

Każdy z nas posiada własny system oceny siebie. I to dobrze! Pomaga to utrzymać kurs zgodny z własnymi wartościami. Tylko czy kryteria które wobec siebie są oparte na realnych założeniach? Czy wspierają bycie taką osobą jak chcemy czy są raczej ZABYTKAMI Z PRZESZŁOŚCI, wartościami innych osób? W tej części zajmiemy się tym CO sprawia, że tracimy szacunek do siebie, a CO sprawia, że czujemy się zadowoleni z siebie. Jest to połączone z poprzednim akapitem, gdzie pracujemy nad tym JAK siebie traktujemy – kiedy spełniamy te kryteria lub nie.  

Jest to emocjonalna rana, oscyluje wokół pytań: „czy jestem wystarczający?”, „czy jestem godny miłości / uwagi / czasu innych? „, „czy jak ktoś naprawdę mnie pozna to mnie przyjmie?” Typowym rozwiązaniem takich dylematów jest przekonanie, że jeśli stanę się kimś lepszym, postaram się bardziej, to wtedy będę wystarczający (bo „JA” to za mało, trzeba dodać coś do niego). Dopiero kiedy będę lepszą wersją siebie to będę w stanie spojrzeć na siebie w ciepły sposób. Jednocześnie MOMENT TEN NIE NADCHODZI – jest to tylko obietnica.

Ogromną STRATĄ w tym procesie jest… utrata siebie. Na głębokim poziomie, aby sprostać wymaganiom, porzucamy swoje potrzeby, nasze uczucia są dla nas mniej ważne. To kim jestem, to co czuję, to kim się CZUJĘ jest mniej ważne niż to jak JESTEM WIDZIANY (przez siebie / innych).

Poświęcimy 3 spotkania na głębszy kontakt ze sobą w tej ranie, na próbę zrozumienia siebie i swojej przeszłości w tym aspekcie. Zauważymy też, że to jak siebie traktujemy może być podobne do tego jak nas traktowano i do jakiego traktowania nas nieświadomie zapraszamy innych.

W części pracy przez ciało dotkniemy wielu uczuć, które wiążą się z raną narcystyczną.

O ranie narcystycznej można też posłuchać w nagraniu webinaru „Stres, nadmierne oczekiwania i krytyk wewnętrzny”: https://vimeo.com/740484373?share=copy