Zapraszamy na warsztat pracy przez ciało w nurcie Analizy Bioenergetycznej Alexandra Lowena, w którym skupimy się na zjawisku parentyfikacji, opisywanej czasami jako „dramat dzielnych dzieci”. 

Jest to sytuacja, gdzie jako dziecko nie ma mieliśmy przestrzeni na korzystanie z opieki, wsparcia w rozwoju, bezpieczeństwa.Jest wiele uczuć i zachowań w dorosłym życiu, które mogą się z tym wiązać, np:

• Przymus radzenia sobie samemu. Czasami rezygnacja z nadziei na wsparcie. Są inne osoby, które mogą być wspierane, które trzeba wspierać. Ale moja rola już jest taka, że wspieram innych, bo mogę, bo przecież daję sobie radę sam. Nawet kiedy wsparcie jest dostępne i możliwe, to możemy nie wiedzieć jak się z niego korzysta. Ktoś je oferuje, ale nie wierzymy, że to pomoże.
• Własne potrzeby są mało ważne, dając innym czuję się właściwie. Tak powinno być. Gdzieś w głębi może być jednak uczucie żalu – nikt nie widzi, że ja też potrzebuję, niech ktoś w końcu to zobaczy. Nie wiadomo jednak jak dać o tym znać.  Zatem nauczyłem się nie potrzebować. Pomogę innym.
• Posiadanie wyśrubowanych oczekiwań wobec siebie. Uważanie tego za naturalne.
• Pomimo fizycznej bliskości z innymi można odczuwać poczucie osamotnienia, że „nikt mnie tak naprawdę nie zna”, że wcale nie jestem taki jakim inni mnie widzą. Bliski może być też lęk, że inni dowiedzą się jaki naprawdę jestem, wcale nie taki dojrzały, pomocny, być może z ogromem bezradności we wnętrzu, inny niż mnie widzą.
• Trudno mi odpuścić kontrolę sytuacji, lęk, że bez niej wszystko może się rozpaść.
• Staranie się aby działać, robić. Złe samopoczucie, kiedy nie jestem w aktywności. Niepokój i dyskomfort kiedy pojawia się zbyt wiele przestrzeni na uczucia i przemyślenia.